لامبورگینی

فروچیو لامبورگینی؛ بنیانگذار لامبورگینی، تحصیلاتش را در زمینه طراحی ماشینآلات کشاورزی و صنعتی، به پایان رساند، سپس وارد ارتش ایتالیا شد و در قسمت نیروی هوایی مشغول به کار گردید. در جنگ جهانی دوم او به عنوان مکانیک، در یک کارخانه مشغول به کار شد و پس از جنگ، با استفاده از بقایای تجهیزات نظامی کارخانه موردنظر، به تولید تراکتور پرداخت؛ ولی او عاشق اتومبیلهای سریع بود و همواره رویای سرعت، در سر میپروراند. وی در سال 1947 با تقویت موتور یکی از مدلهای فیات، یک اتومبیل مسابقهای فراهم کرد و در سال 1948 با این اتومبیل، در یک مسابقه محلی شرکت نمود. 1949 تا 1963 در سال 1949 فروچیو لامبورگینی کمپانی تولید تراکتور خود را با نام لامبورگینی تراتوری، تاسیس کرد. این شرکت در اواسط دهه 1950 به بزرگترین تولیدکننده ماشینآلات کشاورزی ایتالیا تبدیل شد. این شرکت همچنین در زمینه تولید سیستمهای تهویه گرمازا و سرمازا نیز فعالیت مینمود. 1963تا 1965 چندین دلیل متفاوت از چرایی و چگونگی ورود لامبورگینی به دنیای اتومبیلها وجود دارد. یک افسانه حکایت از بحث بین انزو فراری (رییس کارخانه فراری) و فروچیو لامبورگینی دارد، آن هم بر سر اینکه چه کسی میتواند اتومبیلهای بهتری را تولید کند. داستان دیگر بیان میکند که فروچیو به طور مداوم از اتومبیل فراری خود ناراضی بود. (به دلایلی از جمله دفعات متعدد بردن ماشین به تعمیرگاه، خدمت رسانی ضعیف و غیره). به نظر میرسد که واقع بینانهترین استدلال، پس زمینه دانش مکانیکی و کار منحصر بهفرد فروچیو در حس تجارت باشد. فروچیو در اوقات فراغت، به پیادهسازی موتور و سایر قطعات اتومبیل شخصی خود، که در اکثر مواقع فراری یا مازراتی بود، میپرداخت. سپس شاسی، سیستم تعلیق، ترمز خودرو و سیستم برقکشی آنها را بررسی میکرد. آنچه که او کشف کرد، این بود که بسیاری از قسمتهای وسایل نقلیه او در واقع مشابه قسمتهای مورد استفاده در تراکتورهای تولید شده در کارخانه او بودند، با این حال قیمت دینام یا تایر ایتالیایی نصب شده در فراری، به سه برابر قیمت معمول میرسید. بنابراین در واقعیت، چشم انداز کسب و کار اولیه او، خیلی در مورد طراحی لامبورگینی میورا نبود، بلکه به نوع فرصت کسبوکار/درآمد موجود در بازار قطعات مربوط میشد. در 1962، با این مفهوم کسبوکار مکمل در ذهن لامبورگینی، او شروع به پایهریزی شرکت خود کرد. در ماه می 1963، او شرکت فروچیو لامبورگینی اتومبیلی را تاسیس کرد و زمین بزرگی را نیز در سنآگاتا بولونیز برای راهاندازی فروشگاه خود خریداری کرد. فروچیو در آن زمان، طراحی فوق مدرن و تاسیسات ساخت را در کنار فضای اداری خود در نظر گرفت. در عرض چند ماه پس از تاسیس فروشگاه خودرو خود در سال 1963، لامبورگینی تواناییهای تیم خود را در معرض آزمایش قرار داد. این آزمایش در قالب یک طرح مفهومی اتومبیل برای نمایشگاه اتومبیل تورین، در نوامبر همان سال اجرا شد. با وجود شانس اندک و زمان کم، فرونچیو و تیمش، به نحوی موفق به ادامه کار خود و غلبه بر مشکلات شدند. با توسعهٔ بموقع برای نمایشگاه خودروی تورین 1963، اولین لامبورگینی با نمونه اولیه لامبورگینی 350 جیتیوی شروع به کار کرد. این مدل در نمایشگاه، نظر منتقدان را به خود جلب کرد. به طور کلی این خودرو نه تنها به عنوان اولین تلاش فوقالعادهٔ فروچیو محسوب میشد، بلکه به نوبه خود یک وسیله نقلیه عالی نیز محسوب میشد. موتور 360 اسب بخار 12سیلندر، نیروی لازم برای این مدل را تامین میکرد، که توسط مهندس سابق فِراری، جیوتو بیتزارینی طراحی شده بود و البته تاثیر قابلتوجهی نیز در پروژههای آینده لامبورگینی داشته است. پس از نمایشگاه اتومبیل تورین، فروچیو تصمیم به ساخت مدل 350 جیتیوی، ولی با طراحی فرانکو اسکالیونه گرفت. او سپس با مشهورترین موسسه طراحی میلان، کاروزریا تورینگ، تماس برقرار کرد. فیلیس بیانکی آندرلونی از کاروزریا تورینگ، طراحی 350 جیتیوی را برای ساخت مدل جدید لامبورگینی 350 جیتی و به دنبال آن [لامبورگینی 400جیتی]] کافی دانست. در طول سالهای 1964و 1965لامبورگینی، برای اولین بار، حس احترام و تقدیر را از سراسر جهان دریافت کرد و مورد توجه بزرگان صنعت خودروسازی قرار گرفت. پس از چند بررسی کیفیت توسط نشریات اتومبیل و روزنامههای آمریکایی و اروپایی، محصولات این کمپانی شروع به جذب خریدار کرد. 1965تا 1969 در ابتدای سال 1965، لامبورگینی به طور مداوم تاکید میکرد که هرگز علاقهمند به انجام پروژههای مربوط به آینده و یا عجیب، نشده است. فروچیو علاقهمند به طرحهای مفهومی (نمایشی) نبود، او به سادگی میخواست که اتومبیلهای عادی فوق العاده سریع و بی عیب و نقص را تولید کند. دو مهندس باهوش جوان از بولونیا، فرونچیو را درک کردند و بر روی یک طرحی مفهومی در ذهن خود کار کردند. ایده این بود، که یک ماشین مسابقهای کمی رامتر، برای جادهها و قابل استفاده در حومه شهر، طراحی کنند. پروژه آنها، به صورت مخفیانه، با نام تیپی 400 و یک طراحی موتور سطح متوسط، با موتور 12سیلندر ۴ لیتری 400 جیتی که به صورت اریب در پشت کابین نصب شده بود، شروع شد. این مکان قرارگیری موتور، از خصوصیات منحصر بفرد در این اتومبیل بود، زیرا تا آن زمان هیچ اتومبیل جادهای اسپرت، موتور خویش را در پشت کابین نصب نکرده بود. شاسی لامبورگینی میورا از ورق فلزی خم شده و جوش داده ساخته شده بود که باعث کاهش وزن بیشتر و افزایش عملکرد و قابلیت هندلینگ میشد. به منظور تامین سابقهای برای بسیاری از لامبورگینیهای آینده، نام این مدل جدید میورا از گاوهای مسابقهای اقتباس شد. گاوهای میورا ظاهراً از قوی ترین گاوهای نر مسابقهای بودند و همچنین به عنوان باهوش ترین و درنده ترین آنها نیز محسوب میشدند. وقتی به اتومبیل میورا از جلو با دربهای که رو به بالا باز میشوند، نگاه کنیم، نام آن بسیار مناسب به نظر میرسد. دوباره با وجود زمان محدود و فشرده، بدنه خودروی میورا برای نمایش در نمایشگاه خودروی تورین در اکتبر 1965، به موقع تکمیل شد. این نمونه اولیه، یک هدف لحظهای بود، اما منتقدان مخالف، به طراحی موتور جلوی آن انتقاد کردند و متقاعد نشدند که میورا بتواند به عنوان یک ماشین جادهای موفق عمل کند. نوچیو برتون و تیم طراحی او، طرح میورا را کمی عجیب تر از طرحهای امروزی ساخت، اما مارچلو گاندینی، میورا را به یک ابرماشین جادهای قابل بقا تبدیل کرد. بعدها گاندینی اعلام کرد که از اکتبر 1965تا فوریه 1966، همه کارکنان لامبورگینی در هفت روز هفته و ساعتها به منظور آماده سازی میورای مناسب جاده برای نمایش در نمایشگاه اتومبیل ژنو و بلافاصله پس از آن برای تولید انبوه تلاش میکردند. نمونه اولیه میورا در اکتبر 1965به عنوان یک شاسی هموار نمایش داده شده بود و تنها در چهار ماه تبدیل به اولین ابرماشین جهان شد. این پروژه بدون مشکل هم نبود. در آن زمان که این مدل برای دیگران شناخته شده نبود و برای اولین بار با پروژه جیتیوی 350 اتفاق افتاد، موتورهای میورا کاملاً با مکان خود، مطابقت نداشتند. ظاهراً کاربراتور برای تامین هوا، کمی در فشار بود و به نوبه خود باعث ایجاد مشکلات فاصلهای در کاپوت عقب ماشین میشد. بنابراین برای سنگینی اتومبیل، متعادل کنندهٔ ساختگی به محفظه موتور اضافه شد. این رویکرد، تصوری از یک ماشین را ارائه کرد که در واقع، به عنوان منتقل کنندهٔ نیرو محرکهٔ قابل اعمال بود. برای جلوگیری از انتقادهای ممکن توسط انواع رسانههای کنجکاو، پوشش موتور برای احتیاط قفل شده بود. اما حتی بدون موتور هم، شور و شوق و جذابیت موجود در میورا بسیار بود. 1969تا 1972 پس از موفقیت میورا، این کمپانی همچنان به آزمایش و تکامل راه خود ادامه داد. از سال 1967تا 1971، لامبورگینی انواع مختلفی از خودروها را تجربه کرد اما طرح مفهومی مارزال، شاید یکی از عجیب ترین آنها بود. با درهای گالوینگ، موتور درون خطی ۶ سیلندر، فضای گستردهٔ شیشهای و صندلی برای چهار نفر، این کانسپت ثابت، یک بستر آزمایشی برای مدلهای آینده و به خصوص لامبورگینی اسپادا ۴ نفره ارائه کرد. نه به عنوان طراحی مورد علاقه همگان، اما اسپادا انواع شیشه را در طراحی خود دارا میباشد. این خودرو به طور نامتناسبی بزرگ است و دارای پایان عقب پیازی، کاپوت به همان اندازه بلند و شیشهٔ بیشتر است. مزیت مهم اسپادا در توان 325 اسب بخار آن، موتور جلوی V12 و کارایی چند وظیفهای آن برای حمل چهار نفر بود. اسپادا، با تولید سه تیپ از آن در طول سالهای 1968تا 1978، تاکیدی بر موفقیتهای لامبورگینی بوده است. کمپانی فروچیو اکنون وارد دهه 1970با خط تولید چشم گیری میشد. همراه با اسپادا، میورا اس جدید با موتور جلوی جیتی مشابه مدل جیتی350 با نام لامبورگینی ایسلرو ساخته شد. در کمتر از هشت سال، لامبورگینی به اوج موفقیت خود رسیده بود. 1972تا 1978 در اوایل سال 1970، مشکلاتی از قبیل ناآرامیهای کارگری در ایتالیا، افزایش قیمت گاز و معاملات بزرگ تراکتور، استرس فوق العادهای را در لامبورگینی و شرکت او به وجود آورد. بنابراین در سال 1972پس از هشت سال بودن در راس، فروچیو 51٪ درصد از سهام شرکت را به یک کارخانه دار سوئیسی با نام ژرژ هنری روزتی فروخت. سال بعد او باقی سهام خود را نیز به دوست خود، رنه لایمری، واگذار کرد. بنابراین، مردی که نیروی محرکه صعود این کمپانی بود، مجبور به حذف خود از این معامله شد. دهه 1970زمان مناسبی برای خودروسازیها نبود و شرکت لامبورگینی خود را برای سه بار بین سالهای 1974و 1978، در آستانه شکست دید تا در نهایت در سال 1978به ورشکستگی رسید. 1978تا 1986 در سال 1980، برادران میمران سوئیسی تصمیم به کمک به لامبورگینی گرفتند. در طول دهه 1980تلاشهای برادران میمران برای احیای این کمپانی در نهایت با شکست مواجه شد و برادران میمران در اواسط دهه 1980شروع به مذاکره با مدیران شرکت خودروسازی کرایسلر نمودند. این مذاکرات در نهایت در سال 1986به پیوست شدن لامبورگینی به کرایسلر انجامید. 1986تا 1998 در سال 1990، با اینکه لامبورگینی همچنان تحت مالکیت کرایسلر بود، موفق به طراحی لامبورگینی دیابلو شد. با سرعت 320 کیلومتر در ساعت، دیابلو از سال 1990تا سال 2001 در حال کار بود. اگرچه دیابلو درآمدساز اصلی این شرکت برای دهه 1990بود، اما برای حفظ ماندگاری این کمپانی کافی نبود. در سال 1994، کرایسلر با مشکلاتی در شرکت خود مواجه شد. کرایسلر، لامبورگینی را به عنوان یک مسئولیت برای خود میدانست، بنابراین در سال 1994، دوباره لامبورگینی به گروهی از سرمایهگذاران اندونزیایی فروخته شد. این تغییر امیدوار کننده نتیجهای جز بی ثباتی بیشتر برای لامبورگینی نداشت. این زمان همچنین با درگذشت فروچیو در سن 76 سالگی در ایتالیا مصادف شده بود. فروچیو بدون دیدن اینکه اتومبیلهای او دوباره عظمت دهه 1960 را بدست آورند، درگذشت. در سال 1997 بود که فردیناند پیک نوه فردیناند پورشه و مدیرعامل گروه فولکسواگن علاقهمند به لامبورگینی شد. در واقع این وارث پورشه، برای سالها از دوستداران لامبورگینی بوده است. فردیناند پیک، به عنوان یک مهندس جوان، در اوایل زندگی حرفهای خود، از لامبورگینی بازدید کرده بود. در 1997لامبورگینی باید به آئودی در زمینهٔ یک پروژه همکاری موتور نزدیک میشد، پروژهای که بعدها لامبورگینی گایاردو را به وجود آورد. فردیناند این پیشنهاد موتور را در نظر داشت، اما وقتی شانس بدست آوردن لامبورگینی را کسب کرد، به سرعت در این مسیر گام نهاد، تا مطمئن گردد که این شرکت به سمت دیگر کمپانیها کشیده نمیشود. 1998تا اکنون سرانجام در سال 1998گروه فولکسواگن لامبورگینی را با قیمت 110 میلیون دلار، خریداری کرد. اولین مدل تولید شده تحت مدیریت فولکسواگن، لامبورگینی مورسیهلاگو بود، که در سال 2001 تولید شد. این مدل، اولین طراحی جدید لامبورگینی پس از 11 سال بود، که دارای سیستم محرک تمام چرخ، از آئودی بوده و فضایی برای دو نفر را ایجاد میکرد، که مجهز به دربهای گالوینگ و موتور 12 سیلندر، با حجم 6٫2 لیتر بود. اولین نسل این خودرو توان 572 اسب بخار را با گشتاور 649 نیوتن متر ایجاد میکرد. پانلهای خارجی بدنهٔ مورسیهلاگو به استثنای پانلهای سقف و درب فولادی، از فیبر کربن کامپوزیت ساخته شده است. این مدل همچنین شامل یک سیستم فعال ورودی، پنهان شده در بالای جناحین عقبی است و زمانی که نیاز به خنک کننده موتور باشد، بالا میآیند. این خودرو از سال 2001 تا 2010 با تعداد تقریبی 4100 دستگاه، به فروش رسید. مدل لامبورگینی گایاردو برای این شرکت همانند موستانگ برای فورد در دهه 1960است. گایاردو با خصوصیات به طور قابل ملاحظهای، کوچکتر از مورسیهلاگو، نسبتاً مقرون به صرفهتر و با یک موتور قابل توجه و محرک تمام چرخ، پر سودترین محصول این شرکت از زمان آغاز به کار آن در سال 2003 بوده است. گایاردو با قالب آلیاژ آلومینیوم، در ابتدا از موتور ۵ لیتری 10سیلندر و متصل به گیربکس ۶ سرعته دستی یا اتوماتیک استفاده میکرد که توان 500 اسب بخار و سرعت 309 کیلومتر بر ساعت و شتاب صفر تا صد ۴ ثانیهای را تامین میکرد. از سال 2003، این طرح رو به پیشرفت و طراحی شده توسط جیوجیارو ولوک دانکروولک، با چندین تغییر سبکی و فنی مواجه بوده است. مدل گایاردو 2010، با موتور ۵٫2 لیتری 40 سوپاپ 10 سیلندر، که توان 562اسب بخار و گشتاور 540 نیوتن متر را تولید میکند، مجهز شد که دارای شتاب صفر تا صد 3٫۴ ثانیه و حداکثر سرعت 325 کیلومتر بر ساعت است. لامبورگینی اونتادور در سال 2011 برای جایگزینی مورسیهلاگو معرفی شد. اونتادور ساختار فیبر کربنی با قابهای جلو و عقب آلومینیومی دارد. بدنه آن شامل پوشش فیبر کربنی برای موتور، اسپویلرهای قابل تنظیم و ورودیهای کناری هوا، کاپوت و گلگیرهای جلو و دربهای آلومینیومی است. با تمام این قسمتهای فیبر کربنی، انتظار وزن سبک تری میرفت اما اونتادور با وزن نه چندان کم 1575 کیلوگرم ساخته شده بود. با این حال، این خودرو به لطف موتور 700 اسب بخار وی12 با تولید 690 نیوتن متر گشتاور، بسیار سریع است. این خودرو شامل لاستیکهای 19اینچی در جلو و لاستیکهای عقب 20 اینچی میباشد. جعبه دنده ۷ سرعته به اونتادور در رسیدن به سرعت 217٫350 کیلومتر بر ساعت و شتاب صفر تا صد 2,7 ثانیه کمک کرده است. ظاهر طراحی شده اونتادور بسیار زاویهای است، به طوری که در تصاویر، مانند یک مدل مفهومی به نظر میرسد. ورودیهای هوای بزرگ در اونتادور به اطراف حرکت کرده و پس از تغذیه جناحین اونتادور از هوا، به شدت سقوط میکنند. شکافهای گسترده، در هر دو طرف برای جستجوی اکسیژن بیشتر، کشیده میشوند. در قسمت عقب خودرو نیز وضع مشابهای وجود دارد. در حال حاضر گرانترین ماشین دنیا مطلق به لامبورگینی "ویننو" میباشد.این خودروی رویایی تقریباً 3برابر بوگاتی ویرون قیمت دارد.(بوگاتی ویرون بعنوان دومین ماشین گرانقیمت دنیا محسوب میشود.) حتی سرمایه داران بزرگ دنیا به آسانی قادر به خریدن این خودرو نیستند.;

بیشتر بخوانید

کمتر